Οι ρωγμές βάζουν μέσα μας φως!!!

Έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους θωρακισμένους, καλά προστατευμένους, που φοράνε το ίδιο κολλημένο χαμόγελό και στις χαρές και στις λύπες. Ανθρώπους που δεν εκδηλώνουν τα συναισθήματά τους και που έμαθαν να μην λυγίζουν σε τίποτα προκειμένου να μην σπάσουν. Ανθρώπους που έχουν εκπαιδεύσει πολύ καλά τον εαυτό τους να αντέχει δυναμικά σε κάθε δυσκολία και να μην δείχνει ποτέ ότι πονάει, ότι θλίβεται, ότι χρειάζεται στήριξη. Ανθρώπους που και την χαρά δεν ξέρουν να την απολαύσουν, να χαμογελάσουν, να διασκεδάσουν. Σαν να μην ξέρουν την διαφορά ...στη χαρά και στην λύπη, στη ζωή και στον θάνατο.

Κάποτε, στην αρχή, τους θαύμαζα. Τους θεωρούσα δυνατούς. Έτσι πίστευα ότι πρέπει να συμπεριφερόμαστε για να δείχνουμε ότι μπορούμε να αντέξουμε και να ρυθμίσουμε τα πάντα. Ύστερα, λυπήθηκα, στεναχωρέθηκα. Πολύ δύσκολο να μην επιτρέπεις να δείξεις τι πραγματικά νιώθεις. Πότε είσαι χαρούμενος, πότε λυπημένος αλλά το κυριότερο να μην ντραπείς να δείξεις ότι λυγίζεις, ότι πονάς, ότι κουράστηκες, ότι γονάτισες. 

Είναι καλό να προστατεύουμε τον εαυτό μας, αλλά είναι ακόμα καλύτερο και γινόμαστε πιο δυνατοί, όταν επιτρέψουμε αυτό που μας πονά να μπει μέσα μας και να γίνει φως. Να γίνει η δύναμή μας. Να αφήσουμε τον εαυτό μας να σπάσει και να ξαναενώσει τα κομμάτια του. Και από τις χαραμάδες και τα μπαλώματα να εκπέμπει την λάμψη μας, το φως μας, την γνώση μας. 

Όταν θωρακίζουμε τον εαυτό μας για να μην πονέσει και να μην πληγωθεί, απλά δεν επιτρέπουμε και να περάσει η αγάπη και η χαρά και οτιδήποτε όμορφο έχουμε μέσα μας προς τα έξω. Χτίζοντας και υψώνοντας ένα τοίχο, κλεινόμαστε και σκληραίνουμε και μέσα μας.

Δεν είναι κακό να τσαλακώνουμε την εικόνα μας, δεν είναι ντροπή να σπάμε σε κομμάτια, να πέφτουμε, να γονατίζουμε και να ξανασηκωνόμαστε. Ντροπή είναι να είμαστε πάντα ατσαλάκωτοι. Να μην βρίσκει διέξοδο και τρόπο, ο εαυτός μας να αναδείξει την ομορφιά του, την αξία του, το ταλέντο του, την αγάπη του, τα όνειρά του, τα θετικά του χαρακτηριστικά.

Δύναμη δεν είναι να κρύβουμε ότι νιώθουμε και να μην μιλάμε. Δύναμη είναι να γνωρίζουμε ότι φοβόμαστε, ότι πονάμε και να δεχόμαστε να μοιραστούμε την κατάστασή μας και την εμπειρία μας, το βίωμα μας με άλλους ανθρώπους. Να βρούμε ταύτιση ή και απόρριψη, να ζήσουμε όμως την στιγμή μας και να γνωρίσουμε τον εαυτό μας. Τι μας σκοτώνει και τι μας δυναμώνει.

Η ηρεμία και η γαλήνη, δεν έρχεται από την μια στιγμή στην άλλη. Και δεν έχει καμία αξία, αν δεν έχεις ζήσει τον Γολγοθά σου, την ταραχή σου, αν δεν έχεις νικήσει τους φόβους σου. Πολλές φορές, η σπηλιά που φοβάσαι να μπεις, κρύβει τον θησαυρό που πάντα λαχταρούσες, λένε.  Εξάλλου, δεν μπορούμε να νικήσουμε κάτι, αν δεν το γνωρίσουμε απόλυτα. 

Ας αφήσουμε, την βιτρίνα μας να σπάσει, τον εαυτό μας να κομματιαστεί, να ζήσει, να γνωρίσει... έτσι μπαίνει μέσα μας το φως, και έτσι μπορούμε να λάμψουμε. Αρκεί να πιστεύουμε στον εαυτό μας, να δεχόμαστε τις προκλήσεις και τις δοκιμασίες της ζωής με ταπεινότητα και σεβασμό, και να μαθαίνουμε σε κάθε μας βήμα. Και το κυριότερο να ζήσουμε αυθόρμητα και με απλότητα, με ζωντάνια και όρεξη, και διάθεση ικανή να αντιμετωπίσουμε τα πάντα. 

Μαρία

Να αφήνουμε ότι μας βαραίνει για να μπορεί η καρδιά μας να πετά