Σ’ αγαπώ. Μ’ αγαπάς?
Είναι πολύ δύσκολο για τους περισσότερους ανθρώπους, ίσως για όλους μας, να αποδεχθούμε ότι μπορεί να μας αγαπήσει ένας άνθρωπος με τρόπο διαφορετικό από τον δικό μας. Άρα θεωρούμε ότι δεν μας αγαπάνε καθόλου ή πολύ ή όπως θα θέλαμε να το εισπράττουμε.
Σημαντικό βέβαια είναι να μάθουμε να αγαπάμε οι ίδιοι τον εαυτό μας και να του φερόμαστε με αξιοπρέπεια και με σεβασμό και να μας κάνουμε έστω και ένα χατίρι. Δώρο στον εαυτό μας. Όχι εγωιστικά, αλλά σαν μια αγαπημένη συνήθεια. Ξεκινώντας να μας φροντίζουμε και να μας περιποιούμαστε, μειώνουμε την απαίτηση που έχουμε από τους άλλους να το κάνουν για μας. Όλοι θέλουν να τους αγαπάνε. Ξεχνώντας βέβαια ότι μπορούν ΚΑΙ οι ίδιοι να αγαπούν τον εαυτό τους.
Ζώντας με κάποιον δεν σημαίνει ότι ταυτιζόμαστε σε όλα απόλυτα. Ούτε ότι πρέπει να τον υπηρετούμε για να του αποδείξουμε την αγάπη μας, τον έρωτα μας, την αποδοχή μας. Εάν θυσιάσουμε τον εαυτό μας για να αποδείξουμε την λατρεία μας προς τον άνθρωπό μας, θα φτάσουμε σε σημείο να μην αναγνωρίζουμε ποιοι είμαστε και που πάμε. Εάν απορροφήσει ο ένας τον άλλον, θα σταματήσουμε να υπάρχουμε. Αλλάζεις για να ταιριάξεις καλύτερα, προσαρμόζεσαι στην κοινή καθημερινότητα, αλλά δεν ακυρώνεις τον εαυτό σου. Δεν αφομοιώνεσαι. Διατηρείς, κάποια βασικά σου χαρακτηριστικά, κάποια ενδιαφέροντά σου, λίγη ελευθερία σου. Δεν γίνεται να παραμείνεις ίδιος, αλλά δεν γίνεται και να αλλάξεις εντελώς. Και μετά, λάθος βέβαια, κατηγορούμε την σχέση μας, που μας άδειασε και μας χαράμισε, μας στέγνωσε.
Είναι όμορφο να φροντίζεις τον άνθρωπό σου, να προλαβαίνεις τις ανάγκες του και τις επιθυμίες του, επειδή όμως έτσι αισθάνεσαι και όχι για να εισπράξεις το ίδιο πίσω. Η αγάπη δεν είναι ανταλλαγή. Δεν μπορείς να απαιτήσεις να πάρεις πίσω ότι έδωσες. Δεν τα μετράμε, δεν τα ζυγίζουμε. Δεν υπάρχει ζυγαριά, ούτε μηχάνημα να μας αποδείξει σε νούμερο ποιος από τους δυο αγαπάει περισσότερο ή ποιανού σειρά είναι να δώσει και ποιος θα πάρει. Αγαπάς γιατί έτσι νιώθεις και με τον τρόπο που μπορείς. Και αποδέχεσαι ότι ο άλλος σε αγαπάει με τον τρόπο που νιώθει και μπορεί. Και την προσφέρει όπως εκείνος αισθάνεται και ξέρει.
Καλό είναι να μην κρατάμε μέσα μας παράπονα, να μάθουμε να τα διατυπώνουμε, όχι με την μορφή γκρίνιας αλλά με διάλογο και τεκμηριωμένα περιστατικά. Να ακούει πραγματικά ο ένας τον άλλον και να δείχνει κατανόηση. Να λέμε τι μας αρέσει και τι όχι, τι θέλουμε και τι δεν θέλουμε. Να εκφράζουμε τις ανάγκες μας. Και αν δεν θέλουμε να τα συζητάμε, μπορούμε απλά να τα γράφουμε σε ένα τετράδιο. Όταν ξεκαθαρίζουμε μέσα μας τα θέλω μας, μπορούμε να γίνουμε δυνατοί και να προχωρήσουμε εύκολα. Ταυτόχρονα να ξεκαθαρίζουμε και τα «ΔΕΝ ΘΕΛΩ» μας. Βάζοντας όρια στον ίδιο μας τον εαυτό, μας μαθαίνουμε καλύτερα.
Ακόμα πιο όμορφο είναι πέρα από το «σ' αγαπώ» ή το «μ' αγαπάς» να θυμόμαστε να ευχαριστούμε την σχέση μας έμπρακτα αλλά και με λόγια δείχνοντας ευγνωμοσύνη που είμαστε μαζί και που προσπαθούμε καθημερινά για την διατήρησή της, με αμοιβαίες υποχωρήσεις και με άπειρες συζητήσεις και με βάζοντας θεμέλια για μια ζωή.
Γι αυτό λοιπόν σαν επίλογος, θα τολμήσω να γράψω την δική μου ευχαριστία
"Σ' ευχαριστώ που με αγαπάς και με φροντίζεις και που υπάρχεις στην ζωή μου. Που περνάς την καθημερινότητα σου, μαζί μου και που αποδέχθηκες την οικογένεια που ήδη είχα. Ευχαριστώ γιατί με τον ερχομό σου, είμαστε ένα όμορφο σπίτι, με ασφάλεια, σιγουριά, αγάπη, ηρεμία και τρέλα. Και γιατί έδωσες νόημα στο «από πάντα μαζί και για πάντα». Σε ευχαριστώ γιατί μαζί σου μαθαίνω να ζω όπως είχα ονειρευτεί, και να δημιουργώ όμορφες αναμνήσεις. Σε ευχαριστώ που με βοηθάς στα βήματα μου και στα όνειρα μου."